USA eksperymentowały na ludziach bez ich wiedzy.
Naukowcy armii potajemnie rozpylali „radioaktywne” cząsteczki, aby przetestować technologię broni chemicznej.
RAD – promieniotwórczy pierwiastek chemiczny dodawany był np. do farb w proszku do malowania tarcz zegarów. Kobiety po wyjściu z fabryki, całe ich ubrania i włosy pokrywały resztki radioaktywnej farby. Często dla zabawy dziewczyny wykorzystywały niezużytą nadwyżkę materiału malując sobie usta albo paznokcie. Potem w ciemności wyglądały jak duchy spowite „magicznym” radioaktywnym blaskiem. Dodatkowo była to praca z misją, bo część zegarków miała „wspierać wysiłek wojenny”. Niektóre z dziewcząt zaczynały pracę mając zaledwie kilkanaście lat. Nie miały pojęcia, że są to jednocześnie ostatnie lata ich krótkiego życia.
Pierwiastek radioaktywny był dodawany do wszystkiego: od kosmetyków, przez żywność (chleb z radem, radowa czekolada). Kończąc na zabawkach dla dzieci, radioaktywnych poduszkach i radowych odpowiednikach dzisiejszej viagry. Rad miał być lekarstwem na wszystko, a do tego pięknie świecił bez żadnego zasilania.
Zatrucie radem
Choroba zawodowa, później nazwana zatruciem radem, miała potworne objawy. Niegojące się i bardzo bolesne rany po wypadających zębach, wypadające fragmenty żuchwy, bóle kości spowodowane kumulującym się w kościach, stale emitującym promieniowanie radem. Co najgorsze, zmiany te były nieodwracalne. Radowe dziewczyny patrzyły, jak ich koleżanki umierają i same czekały na koniec swojego cierpienia. Ale przede wszystkim czekały na sprawiedliwość.